SEJM KORONACYJNY

Sejm koronacyjny był sejmem zwoływanym w Pierwszej Rzeczypospolitej w czasie sejmu elekcyjnego po przeprowadzonym wyborze władcy. Poprzedzała go koronacja królewska, dokonywana przez prymasa, a w razie jego nieobecności mógł ją przeprowadzić inny biskup, na której król wydawał generalne potwierdzenie praw (Confirmatio generalis iurium). Pierwszego takiego potwierdzenia dokonał w 1438 r. król Władysław III, zobowiązany do tego podczas swojej elekcji w 1434 r. Osobno król poświadczał złożenie przysięgi, w której zobowiązał się do przyjęcia uchwał sejmów konwokacyjnego i elekcyjnego oraz powiadamiał o odbyciu koronacji. Sejm koronacyjny miał charakter nadzwyczajny, chociaż odbywał się według zasad przewidzianych dla sejmu walnego. Zajmował się także sprawami z zakresu funkcjonowania królestwa, ale przede wszystkim zatwierdzał, w obecności króla, prawa uchwalone podczas bezkrólewia. Prawa Krakowa do przeprowadzenia sejmów koronacyjnych stwierdzono w konstytucjach sejmowych z 1673 i 1685 r. W okresie od 1438-1764 przeprowadzono 16 sejmów koronacyjnych. (1438, 1447, 1492, 1502, 1507, 1530, 1574, 1576, 1587-1588, 1632, 1649, 1669, 1676, 1697, 1734, 1764). Miejscem obrad sejmu koronacyjnego był Kraków, w którym też przeprowadzano koronacje, z wyjątkiem Stanisława Leszczyńskiego (1704) i ostatniej króla Stanisława Augusta Poniatowskiego, dokonanej wraz z odbytym po niej sejmem koronacyjnym, przeprowadzonych w Warszawie.