Koronacja Augusta II Mocnego

15 września 1697 roku August II Mocny został koronowany w katedrze wawelskiej na króla Polski. Był pierwszym królem Rzeczpospolitej pochodzącym z saskiej dynastii Wettynów.

Wettyn był elektorem saskim od 1694 roku. By wziąć udział w polskiej elekcji po śmierci króla Jana III Sobieskiego przeszedł na katolicyzm. Jego starania wspierali m. in. car Piotr I (który nawet przekupił część szlachty na sejmie elekcyjnym, by głosowała na jego kandydata) oraz cesarz Leopold I. Ostatecznie został ogłoszony królem w czerwcu 1697 roku przez mniejszość szlachty zebranej na sejmie – większość wybrała bowiem na króla jego rywala, Franciszka Ludwika Burbona, księcia Conti.

August II zadziałał metodą faktów dokonanych. Przybył do Krakowa, zanim pojawił się tam książę Conti. By wejść do miasta, przekupił starostę Franciszka Wielopolskiego, stronnika Burbona. Choć odmawiano mu dostępu do insygniów koronnych, wykradł je przez dziurę w murze i w ten sposób doprowadził do koronacji. Uroczystość poprowadził przy tym nie prymas Polski, Augustyn Radziejowki, a biskup kujawski, Stanisław Dąmbski. Przed ceremonią król-elekt zaprzysiągł także pacta conventa.

Nowy monarcha musiał długo poczekać na uznanie legalności jego wyboru i koronacji. Zanim do tego doszło, odparł atak księcia Conti i stawić czoła rokoszowi, zawiązanemu przez jego zwolenników (tak zwany rokosz łowicki). Ostatecznie August II uzyskał akceptację polskiego sejmu dopiero w 1699 roku.